برداشت نزدیک

استیتمنت

مجموعه گلدان های مهتا معینی نه بازنمایی طبیعت بی جان، گلدان، گل و گیاه….. بل نمایش تنهایی انسانی است.
حجم هایی سنگین و فراخ که در فضایی تنگ و فشرده، خاطره ای تکه پاره از واقعیتی به نام گلدان را به تماشا می گذارند. آن ها با نقش هایی برآمده از فراسوی زمان بر تن خویش و با هیبتی باستانی در مرکز نقاشی ها ایستاده اند.
گلدان مکان است . مکانی که با گشاده دستی وسعتی را به گیاه می سپارد. اگرچه تنها اندکی از ساقه ها و برگ های نحیف دیده می شوند و گل ها یک سره به نقش هایی بر پارچه ها بدل شده اند.
گلدان مکان است و خود محبوس در تنگنای فشرده ی بوم. مکانی که پس زمینه های تیره و گاه بشدت روشن به آن جامه ای از هراس و تنهایی می پوشاند.
معصومه مظفری

آثار

نیره پازوکی؛ داروساز، نویسنده و نقاش؛ درباره آثار مهتا معینی

مهتا حرفش را ساده و صریح میگوید و با کسی تعارف ندارد.
او دنبال پیچیدگی نیست، به دنبال فضاهای مبهم و فیگورهای عجیب یا دفرمه نیست.
در نقاشی هایش فریاد نمیزند، آهسته چیزی می گوید که شنیدنی، خوشایند و مطبوع است. او همه ی آنچه که میخواد بگوید، با یک پس زمینه ی ساده، یک گلدان و یک تکه پارچه می گوید. گل و گلدانهایی که همه ی ما در خانه هایمان داریم، با شاخه ای گل یا برگی که او نگران نشان دادن همه ی آن نیست، رومیزی هایی که از مادرها و گاه مادربزرگ هایمان به یادگار مانده، همه ی آنچه ما هر روز با آن ها زندگی می کنیم ولی خوب نگاهشان نمی کنیم، گاهی اصلا نمی بینیمشان و یا حتی دوست داریم از دستشان خلاص شویم.
او سکوت و سادگی را در گلدان هایش تکرار می کند و در ترکیب بندی های ساده اش به عمق می رود؛ عمق زیبایی.
او ما را وادار می کند دوباره با دقت به زندگی و آنچه ما را در بر گرفته نگاه کنیم.
مهتا معینی ساده است، حرفی که میزند هم ساده است.
“زندگی تکرار است و تکرار. با نگاهی تازه باید نگاهش کنیم، همین”
نیره پازوکی
تیرماه 1399

نمایشگاه