استیتمنت

فرض بر این است که اعمالی همچون نفس کشیدن، غذا خوردن و پس دادن، نشستن و خوابیدن و غیره، کاملاً طبیعی و بدیهی و بین همگان مشترک است. راه رفتن و حرف زدن نیز چنین است، اما اولی عملی تماماً فیزیکی است و دومی بیانگر طرز فکر، دانش و عواطف نیز هست. ما در روزگاری زندگی می‌کنیم که چنین اعمالی، بسیار بیش از گذشته، معانی ضمنی پیدا کرده است؛ گاهی این معانی تلویحی چنان صراحتی پیدا می‌کند که ممکن است موجب دردسر و گرفتاری شود. حال آن‌که به طور کلی بدیهی و طبیعی به نظر می‌رسد که ما برای انجام کارهای مختلف راه برویم و حرف بزنیم؛ چه در فضای خصوصی همچون خانه و چه در فضاهای عمومی از کوچه و خیابان تا بیمارستان و تیمارستان و تالارهای سینما و تئاتر و گالری، برای برقراری ارتباط و ادامه زندگی.
اما هر قدمی که برمی‌داریم و هر حرفی که می‌زنیم، موجب خوشایندی یا ناراحتی برخی می‌شود. انگار که زندگی و ارتباطات ما ملغمه‌ای است از همراهی و تخالف! و ما به سادگی فقط راه می‌رویم و حرف می‌زنیم.

زروان روح‌بخشان