استیتمنت
ایمنی که همواره از معضلات بشر بوده است، برای من تبدیل به یک موقعیت شده، موقعیتی که ماحصل بازی با مفهوم ایمنی است. آثاری که مشاهده می‌کنید در نگاه نخست برای پنهان شدن مناسب‌اند، این نهانی از این جهت مهم است که چون دیده نمی شوید و احساس می‌کنید از خطر فاصله دارید، دچار توهمی می‌شوید که به آن امنیت می‌گوییم. این توهم حاصل نسبی بودن امنیت است؛ مفهومی که با موقعیت و فضا ارتباط مستقیم دارد و در این مجموعه از طریق نهان شدن احساس میشود؛ ولی امنیتی کاذب را به نمایش می‌گذارد که در حقیقت از شما محافظتی نمی‌کند، چراکه ضعف هر پناهگاه در هر اثر مشخص است.
نوشته نرگس اهرابی فخر در مورد آثار حسین غفوری
در آثار حسین غفوری از طراحی گرفته تا چیدمان، با جهانی ذهنی مواجه ایم. جهانی که عناصر آن اگرچه انتزاعی و ناآشنا، اما به دنبال ایجاد ارتباطی با یکدیگر برای ساختن جهانی دیگر هستند. این جهان نظمی صنعتی دارد. دنیایی از مصنوعات که کارکردهای آشنای خود را از دست داده اند و به کارخانه ای مبهم و ذهنی تبدیل شده اند. کارخانه ای که در آن ارتباط عناصر با یکدیگر خیالی و غیر منطقی است . فرایند کار و تولیداتش مجهول است. حسین گاهی ابزار میسازد. ابزاری فنی که کاربردهای فنی ندارند و با طنزی ظریف از کارکرد اولیه اشان خارج شده اند. او به درگیری با متریال علاقه نشان میدهد. متریالی چون گل،سیمان،آتش و حتی زباله که ساخته دست بشر است. او از این مواد برای بازسازی جهانش بهره می برد.
در این چیدمان_ویدئو نیز با جهانی سوبژکتیو مواجه ایم. دنیایی که ذهن هنرمند آن را آفریده است.اگرچه عناصر انتزاعی اش در دنیای خارج موجود نیستند اما گویی قصد تجسم یک شهر را دارد.شهری بیشتر تاریک و کمتر روشن. محصور در فضایی بسته و تاریک؛ گمشده در کوچه هایی پیچ در پیچ و بی انتها. انگار اهالی این شهر در کابوسی چندبعدی گرفتار شده و در این هزارتوی تاریکی مطلقا چیزی درباره نور نمیدانند. شهر تحت تسلط و اراده نیرویی ویرانگر است. نیروهای تاریکی اگر اراده کنند به راحتی شهر را به سوی نابودی سوق می دهند. در اینجا زندگی همواره زیر سایه ای از هراس طی میشود. هراس از ناامنی. و در انتظار بختکی که روزی بیاید و مرگی دسته جمعی را با خودبیاورد و یک نقطه پایان آخرالزمانی بر حیات این شهر بگذارد.
شرح پروژه پناهگاه (نمایش بک کاپلینگ آلمان)
سال 1398 زمانی که کرونا وارد ایران شده بود و ترس از این مریضی ذهن همه از جمله من را درگیر کرده بود و بهترین راه این بود که سعی کنم تا حد امکان از خانه خارج نشوم. در همین احوالات بودم که زمزمه هایی از جنگ و مشکلات ایران و آمریکا که گویا فراتر از همیشه شده بود نیز مرا ترساند و همینطور که ترس از جنگ نیز ذهنم را درگیر کرده بود زلزله هم یکی از شبها خانه ام را لرزاند و من دقیقا به این فکر افتادم که هیچ مکان امنی برایم وجود ندارد و اگر هرکدام از این بلایا شدت بگیرند من عملا توسط همه ی اینها میتوانم نابود شوم بی آنکه بتوانم پناهگاه ایمنی داشته باشم. امنیت یک امر نسبی است و در آن زمان من کاملا این را درک کردم.
بعد از همه ی اینها بود که تصمیم گرفتم روی این موضوع به عنوان مجموعه جدیدم کار کنم.
اتودهای اولیه پناهگاه هایی تونلی شکل هستند که با متریال سرامیک شکل گرفتند و در برابر ضربه مقاوم نبودند اما میتوانستند آب و شوک های حرارتی را تحمل کنند و در ادامه با متریال کاغذ کالک خاصی کار کردم که به سختی پاره میشد و ضد آب بود و اگر هم له میشد دوباره میشد آنرا فرم داد. این ساخته شدن دوباره اشاره کوچکی به آبادانی بعد از جنگ و خرابی دارد، اما نمیتوانست در برابر آتش مقاومت کند.
از باطری و لامپ کوچکی درون مجسمه ها استفاده کردم که نشانه ای از حیاط و انرژی باشد و با فرم هندسی بیضی که به عنوان نمادی از انسان روی بدنه ی مجسمه ها طراحی شد این موجودیت را به انسان نسبت دادم.
در نمایشی که در آلمان بود نمیخواستم از نمادهای ایرانی استفاده کنم تا کارم محدود به جغرافیا نباشد چرا که ایمنی برای همه هست و من از اینکه کارم محدود به زمان یا جغرافیا شود بیزارم.
شرح پروژه نهانی ( نمایش گالری عصر-تهران)
در ادامه ی پروژه آلمان و پیشنهاد گالری عصر، من تصمیم گرفتم این ایده را کامل تر و بهتر در ایران اجرا کنم چرا که دیگر محدودیت پست وجود نداشت و یک نمایش انفرادی بود که روی هر ابعادی که میخواستم میتوانستم کار کنم و دستم توی چیدمان نیز باز بود.
در این نمایش سعی کردم کمی متفاوت تر و عمیق تر به این موضوع بپردازم. نهانی همانطور که در بیانیه هم اشاره میکنم یک موقعیت است که باعث ایجاد توهمی بنام امنیت میشود .
به طور کلی مخفی شدن یکی از راه های اصلی پناه گرفتن است اما سوالی که سعی کردم اینجا مطرح کنم این است که نهانی چقدر میتواند ایمن باشد؟ از فیلم های فانتزی و اکشن گرفته تا دنیای واقعی، پنهان شدن از خطر برای پناه گرفتن در همه ی این دنیاها کاری پوچ است که امنیتی موقتی یا حتی لحظه ای را رقم میزند.
