دوئت
نقاشی های نگار صبوری و نیلوفر کنعانیان
بازگشایی
31 اردیبهشت 1400
روزهای بازدید
2 خرداد تا 18 خرداد 1400
ساعات بازدید
15 تا ۲0 هر روز به جز شنبه ها
استیتمنت
هم‌زمانى
تاريخ هنر و تاريخ تمدن سرشار از پديده هائى است كه همزمان در نقاط مختلف جهان رخ داده اند. به طور معمول اين تشابهات را به ناخودآگاه جمعى پيوند ميدهند.
اينكه دو هنرمند در دو گوشه‌ی اين شهر بى هيچ شناختی از هم و بدون آشنائى با دغدغه هاى یکدیگر آثارى به ظاهر مشابه خلق كرده‌اند ، دليلى شد برای این رویداد.
اين نمايشگاه يک دوئت است؛ همزمان كه از فقدان انسان میگوید به طبیعت بیجان و حضور نامحسوس انسان اشاره می کند.
بهار 1400
آثار نگار صبوری
از طبیعتِ بیجان تا پرتره
آنچه فرانسیس بیکن از پرترۀ پاپ ولاسکز بیرون کشید تنشی بود که بیش از آنکه از پاپ برآید از صندلی او بیرون می‌زد و همۀ فضای کار را می‌گرفت. اینجا قربانی نه بر صلیب که بر صندلی بود: قربانیِ صندلی.
نقاشی که به صندلی می‌پردازد در فضایی میان طبیعت بیجان و پرتره در حرکت است. از طبیعتِ بیجان آغاز می‌کند و به پرتره می‌رسد.
صندلی که در پرتره عرصۀ حضور سوژه است خود به پایۀ پرتره ارتقا می‌یابد. صندلیِ خالی می‌تواند همزمان همۀ اینها باشد. که صندلی پذیراست. دعوت می‌کند. آغوشی است خالی. گشوده. منتظر. فرو می‌برد. قربانی می‌گیرد.
نقاش خود را در این آغوشِ خالی و گشوده و منتظر می‌افکند و بیننده را دعوت می‌کند تا این جای خالی را خود پرکند. گاه خود را نشسته بر زانوی صندلی ببیند. گاه خود را پذیرا ببیند با دست‌های کشیده و پاهای قرص بر زمین در انتظار تنشی. قربانی شود یا پیوسته خالی بماند.
آثار نیلوفر کنعانیان
رابطه‌ی بین انسان‌ها در کافه موضوع جذابی بود، اما فراموشیِ گفتگوی بین آنها سبب شد تا صندلی‌ها بازیگران صحنه‌هایی رنگین شوند.
فرم‌های صندلی به لحاظ شکل و ترکیب‌بندی‌ها به لحاظ معنایی، نشانگر فقدان انسان هستند. صندلی ها در سکوت به نظاره یکدیگر نشسته و گاه مانند بالرین ها به رقص در می آیند.
